van de buitenwereld door – één voor één –
naar zijn handen te wijzen en te concluderen:
“Er bestaan dus minstens twee handen.”
De ene hand waste de andere in de onschuld
van het gezond verstand, zoals bij Pilatus.
Maar wie de wereld wil dragen, moet niet bang
zijn om vuile handen te maken:
“Als zij me geeft mijn bordje havermout,
en ‘k zie, haar vingertoppen zijn gespleten,
dan voel ik éénzelfde adoratie branden
voor Zon, Bach, Kant en haar vereelte handen.”
Aldus de dichter J.A. Dèr Mouw. Ik las in
diens biografie bovendien dat zijn vrouw in
beide handen gaten had: ze kon ab-so-luut
niet met geld omgaan. Ze gaf altijd alles,
maar was er niets minder om. Het gezin
Dèr Mouw had altijd goed te eten en ging
warm gekleed de straat op. En daar gaat het
toch om, uiteindelijk.
